استانداردسازی و ارتقاء ایمنی در تونل های راه

در دهه اخیر ساخت تونل های راه در ایران رشد چشم گیری داشته، بطوریکه از پایان سال 1383 تا پایان 1390 طول تونل های مورد بهره برداری 176 درصد افزایش یافته است. در حالی که طی همین دوره طول شبکه راه های غیر روستایی کشور تنها 16 درصد افزایش یافته است. در حوادث تونل بدلیل محدود بودن فضای داخل و احتمال وقوع آتش سوزی، انفجار و آزاد شدن گازهای سمی یا مایعات فرّار، تلفات انسانی و خسارات وارده به سازه ی تونل، خودروها و محیط زیست تشدید می گردد، لذا مسئله استانداردسازی ایمنی در تونل ضرورت و اهمیت ویژه-ای دارد. در این پژوهش استانداردسازی و ارتقاء ایمنی طی سه مرحله ی شناسایی عوامل موثر بر ایمنی، سنجش ایمنی و تحلیل راهکارهای ارتقاء ایمنی، انجام شده است. ابتدا عوامل موثر بر ایمنی شناسایی و نقش هر یک بررسی شده، سپس یک روش جهت ارزیابی کمی ایمنی و تعریف و تعیین امتیاز ایمنی در تونل ارائه شده است. در روش ارائه شده علاوه بر سنجش ایمنی، سطوح مختلف آن از جمله سطح ایمنی قابل قبول نیز تعیین گردیده است. جهت ارتقاء ایمنی، بهبود عملکرد عوامل موثر بر ایمنی یک ضرورت محسوب می شود، اما بدلیل اینکه امکان بهبود ملزومات کلیه عوامل به دلایلی از جمله محدودیت های اقتصادی میسر نیست، عوامل موثر بر ایمنی ضرورتا اولویت بندی شده اند. در این راستا از نرم افزار expert choice که بر مبنای قضاوت کارشناسی می باشد، استفاده شده است. بنا بر نتایج بدست آمده از این مطالعه، مدیریت و پایش ترافیک، مدیریت خدمات اضطراری و هندسه ی تونل و راه به ترتیب با سهم 24، 21 و 19 درصد بیشترین تاثیر را در ایمنی تونل دارند. در نتیجه بهبود عملکرد در سه عامل فوق نسبت به دیگر عوامل، تاثیر بیشتری در ارتقاء ایمنی دارد. دو راهکار تکمیلی نیز جهت اصلاح اولویت بندی، با توجه به ارزیابی شرایط موجود در تونل، بویژه وضعیت کارایی و عملکرد اجزای مختلف تونل ارائه شده است